上邪ช่างเย่

ชุดวิวาห์ของเจ้าเป็นดั่งเปลวไฟและแผดเผาถึงส่วนที่มิอาจเข้าถึง จากนี้ไปตะวันยอแสงจะตราใจของข้าดั่งชาด ทุกคนต่างบอกว่าดอกท้อที่บานสะพรั่งในดวงตาของเจ้าช่างงดงามเหลือเกิน แต่แล้วในช่วงราตรี ดอกท้อที่บานสะพรั่งกลับล่วงหล่นดั่งสายฝนพรำ ข้าถามมีผู้ใดให้ข้ายืมเพื่อย้อนกลับไป เพื่อที่จะไปต่อสู้กับปัจจุบันและติดตามความทรงจำ กลับไปสู่ปีที่หายวับไปแสนไกลเท่านั้น เพลงช่างเย่ที่เจ้าเคยร้องให้ข้าฟังเบาๆ อยากจะพบเจ้าอีกสักครั้งหนึ่ง ในปีเก่าๆเหล่านั้นที่ต้องอยู่ห่างไกลกัน ข้าหัวเราะที่เจ้าให้สัญญาอย่างง่ายดาย โชคชะตาแสนสุขในงานวิวาห์ของเจ้า มันคือเจ้าผู้ที่ใช้ทั้งชีวิตร้องเพลงช่างเย่ และหากข้ายังย้อนกลับไปจะไม่ทำให้เจ้าผิดหวังอย่างง่ายดาย ปีนั้นในฉางอาน บุปผากำลังล่องลอยอยู่ทั่วท้องนภา ข้าได้ยินว่าสายลมฤดูใบไม้ผลิกำลังร้องไห้เป็นสายเลือดอยู่นอกกำแพงเมืองจีน ข้าได้กลิ่นเลือดจางๆ ซึ่งถูกพัดพาไปด้วยลมที่หนาแน่นและเร่าร้อนดั่งสุรา หูของข้าได้ยินเสียงของสงครามที่ลุกท่วมผืนป่ากว้างใหญ่ ในแสงไฟเมื่อห่านป่าบินกลับไปด้วยความสะอื้น โอ้ว่าแสนไกลจากเสียงของน้ำตาไหลนอง นั่นคือเพลงช่างเย่ที่เจ้าเคยขับกล่อม จากนี้ไปข้าคงมิอาจได้ยินมันอย่างชัดเจนอีกแล้ว เวลาที่ไหลไปเหมือนสายน้ำที่ไม่มีสิ่งใดจะต่อกรได้ แผ่นดินนี้มีมานานแล้วพ้องกับการจากลาชั่วนิรันดร์ของข้ากับเจ้า และเพื่อให้เจ้าสลักชื่อเอาไว้ในพงศาวดาร ให้ข้าเป็นคนสลักแทนเจ้าก่อนสุสานของข้า บุปผาที่ล่องลอยได้โปรยปรายอีกคราในฤดูกาลนี้ และชุดวิวาห์ของเจ้าร้อนแรงกว่าบุปผาที่ล่องลอย ส่วนริมฝีปากของเจ้าเหมือนกำลังขับร้องเพลงช่างเย่อีกครั้ง แต่สิ่งที่เจ้าพูดคือ ข้าต้องการที่จะตัดความสัมพันธ์กันท่าน