เพื่อนนักพรตหญิงคนหนึ่งของข้า

我的一个道姑朋友 เพื่อนนักพรตหญิงคนหนึ่งของข้า ท่านประคองร่มรับข้าสู่อ้อมกอด คำสาบานแต่ละคำแต่ละประโยคล้วนหนักแน่นมั่นคง นัยน์ตาท้านมีความอ่อนโยนนับพัน ดุจไอรักของลมใบไม้ผลิ ละลายน้ำแข็งหิมะหมดสิ้น ในปีนั้นถนนสายยาวกลิ่นอายรักเข้มข้น เร่งม้าเดินทางด้วยกัน กลางหมอกฝนดุจความฝัน หลบฝนใต้ชายคามองเข้าไปในดวงตาลุ่มลึกของท่าน ช่างหมือนภูเขาที่รับสายลมของฝนหิมะ สายฝนค่อยๆเหน็บหนาว สายลมโชยพัดหมอกเลือนรางอันหอมหวน ช่วงเวลานั้นที่ใจเต้น ดุจคมกระบี่อันอ่อนโยนของข้า ที่เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วและสง่างาม หรือว่าคำรักที่เขียนลงไปล้วนกลายเป็นความว่างเปล่า หนึ่งขีดหนึ่งตวัดควรใคร่ครวญก่อนส่ง ยินยอมตกต่ำแลกกับลอยยิ้มของท่าน ยอมเป็นคนธรรมดา ภายหลังพบกันโดยบังเอิญที่งานมงคลบ้านใด สาวงามอยู่เคียงข้าง เงาแสงเทียนเอนไหวรับความสุข แสงคมไฟนุ่มนวลส่งให้เห็นภาพคู่รักที่งามดุจภาพวาด ช่างเหมือนกับอดีตวัยเยาว์อันอ่อนโยนในฝันเก่า พบหน้ากลับไม่รู้จัก ชั่วพริบตานั้น ความรู้สึกหมุนวนเป็นเกรียวภายใน ท่านอยู่ในชุดขาวดั่งเดิม ใบหน้ากลับแฝงความเย็นชาขึ้นหลายส่วน ผู้ใดจะรู้บ้างว่าใจของข้าตื่นตระหนกเพียงใด บางทีข้าควรถือโอกาสยามเมามายแสร้งบ้าคลั่ง เอนกายพิงอ้อมกอดของท่านจุมพิตท่านสักครั้ง บอกเล่าเรื่องเก่าของพวกเรา ป่านบทเพลงโดยไม่สนคนรอบข้าง หากข้าทำได้เพียงยิ้มสุขุมอย่างเสแสร้ง ฟังถ้อยคำรักหวานชื่นใกล้ตัวข้าเหล่านั้น ไม่หันไปมองใบหน้าที่คุ้นเคยของท่าน เพียงดื่มสุราอย่างเงียบงัน นอกประตูอาราม หิมะพัดชุดขาวปลิวไสว ละลายบนปลายนิ้วของข้า แบกกระบี่ ขอถามว่ายุทธภพกว้างใหญ่เพียงนี้ ข้าควรไปทางใดดี ชาตินี้ถึงบัดนี้ ดุจดั่งเรื่องน่าขัน แม้แต่ข้าก็ยังยิ้มเยาะให้ตนเอง ความปรารถนาข้างเดียวของข้านี้ มีจุดเริ่มหากกลับไม่มีจุดจบ หากท่านมีใจให้ผู้อื่นตั้งแต่ต้น ไยต้องให้ข้ามอบรักลึกซึ้งให้ผิดคนด้วย หรือว่ามองข้าสูญเสียจิตวิญญาณท่านรู้สึกพอใจ โชคดีที่ข้าผ่านเรื่องบนโลกมนุษย์มาหลายปี หัวใจดวงนี้ ถูกแทงทะลุเป็นรู นับร้อยนับพันแผล จะหวั่นเกรงกับความกลับกลอกที่ท่านใช้เป็นใบมีด สร้างรอยแผลให้แก่ข้าได้อย่างไร และข้าไม่มีทางเจ็บปวด มิสู้เรื่องในอดีต กลบฝังกลางสายลม ให้กระบี่เป็นดั่งป้ายวิญญาณ ให้เกล็ดหิมะเป็นดั่งหลุมศพ ชีวิตนี้หากผิดครั้งที่ได้พบพานกัน ข้าขอจุดจบที่ดี ควบม้ากลับมายังข้างสะพานเก่าทางใต้ตามลำพัง บังเอิญยิ่งที่ก่อนฝนตกมีหมอกปกคลุม คิดถึงการโอบกอดของพวกเราใต้ร่มเมื่อปีนั้น ก็เหมือนกับนอนอยู่บนสะพานเชือกฝันไปหนึ่งฉากเท่านั้น หลังตื่นจากฝันก็ร่วงลงไป กระดูกสลาย ร่างแหลกเหลว ไร้เงา ไร้ร่องรอย